Web Analytics Made Easy - Statcounter
به نقل از «همشهری آنلاین»
2024-05-05@04:11:34 GMT

در جست و جوی غـذا

تاریخ انتشار: ۲۲ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۲۰۲۳۳۰

در جست و جوی غـذا

همشهری آنلاین _ مرضیه موسوی:  نمونه‌اش محله درکه که حداقل نیمی از بافت آن در منطقه کوهستانی و حریم زندگی سگ‌های کوهستان ساخته شده است. ورود به این حریم و نزدیک شدن به زیستگاه این حیوانات قاعده و قانونی دارد که اگر رعایت نشود، دردسرهای مختلفی هم برای حیات وحش و هم برای ساکنان این مناطق کوهستانی به وجود می‌آورد؛ مثل معضلی که امروز اهالی درکه با آن مواجه هستند و آن کم شدن فاصله سگ‌های کوهستان با کالبد شهری است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

چند سالی است سگ‌هایی که در مناطق کوهستانی زندگی می‌کنند و به سگ‌های کوهستان معروفند در نقاط کم ارتفاع‌تر کوهستان درکه پرسه می‌زنند. یکی از مهمترین دلایلی که آنها را از ارتفاعات به نزدیکی کالبد شهری و محل تردد انسان‌ها کشانده غذاست؛ چه غذایی که مردم در حین تردد در کوهپایه درکه به این سگ‌ها می‌رسانند و چه مواد غذایی که در پسماندهای رستوران‌های درکه به جا می‌ماند. «مجید سید قاسمی» از اهالی درکه می‌گوید : «باید به این نکته توجه کنیم این ما هستیم که به بخشی از زیستگاه این حیوانات وارد شده‌ و آن را اشغال کرده‌ایم. امروز دیگر کسی خواهان صدمه زدن به حیوانات و حذف آنها از طبیعت درکه یا هر نقطه دیگری در شهر نیست. اما می‌دانیم که حضور این سگ‌های کوهستان در کوچه پسکوچه‌های درکه باعث ایجاد حس ناامنی برای مردم محله و حتی عابران شده است.»

زباله‌های دردسرساز

می‌گوید این سگ‌ها از سال‌ها پیش در این محدوده زیست داشتند. با این حال غذا دادن بی‌رویه برخی از مردم به این حیوانات باعث شده که به محل تردد و زندگی آدم‌ها نزدیک‌تر شوند : «سگ‌های کوهستان اغلب در نقاطی تجمع می‌کنند که قبلاً در آنجا غذا دریافت کرده‌اند. با ایجاد فضاهای مخصوصی برای غذا دادن به این حیوانات در ارتفاعات بالاتر به راحتی می‌توان آنها را از فضاهای شهری دور کرد. یکی دیگر از نقاط تجمع این سگ‌ها محلی است که رستوران‌های درکه پسماند غذایی خود را در آن تخلیه می‌کنند. کیسه‌هایی را که به حال خود رها شده‌اند، پاره  و غذای خود را از میان دیگر پسماندها جدا می‌کنند. افزایش سطل‌های مکانیزه و استفاده از سطل‌های دردار می‌تواند راه حل خوبی برای جلوگیری از این اتفاق باشد. درکه با معضل جمع‌آوری به موقع زباله هم روبه روست و این مسئله به حضور سگ‌های کوهستان و دیگر حیوانات در محله دامن زده است.»

محمد درویش/ فعال محیط زیست غذا دادن به حیوانات اصول دارد

غذا دادن به حیوانات خیابانی در سال‌های گذشته به موضوع پرچالشی تبدیل شده است. برخی از مردم برای حمایت و طرفداری از حیوانات خیابانی و به خصوص سگ‌های ولگرد به صورت مستمر برای آنها غذا تهیه می‌کنند؛ درحالی که بسیاری از فعالان محیط زیست با این کار به صورت افراطی مخالف هستند و برای آن حدودی مشخص می‌کنند. «محمد درویش» فعال محیط زیست می‌گوید: «علاوه بر اینکه شهرداری باید شرایط مناسب‌تری برای جمع‌آوری، انتقال و درمان سگ‌های ولگرد در پناهگاه‌ها، فراهم و شرایط را برای سرپرستی افراد داوطلب فراهم کند، شهروندان هم باید رفتار صحیح با حیوانات شهری را آموزش ببینند. شهروندان باید از غذا دادن افراطی به این حیوانات بپرهیزند. زیرا غذا دادن افراطی به سگ، رفتار اکولوژیکی این حیوان را تغییر می‌دهد و انگیزه‌اش را برای پیدا کردن غذا کمتر می‌کند. از طرفی همانطور که افزایش جمعیت یک‌گونه جانوری برای بقای آن‌گونه مضر است به دیگرگونه‌های جانوری هم لطمه وارد می‌کند. به‌عنوان مثال افزایش جمعیت سگ‌های ولگرد یکی از عوامل اصلی آسیب‌های جدی به میش‌بره‌ها در مناطـــــق حاشیـــــه‌ای و ارتفاعـــــات تهران است.»

طاهره جورکش/ کارشناس اجتماعی دفتر توسعه محله اوین و درکه زیست مسالمت آمیز با حیات وحش درکه

قبل از هرچیزی باید بدانیم کوه درکه علاوه براینکه مقصدی برای تفریح گردشگران و کوهنوردان است زادگاه و محل زندگی سگ‌های کوهستان هم محسوب می شود. خیلی قبل‌تر از اینکه درکه به محلی برای سکونت تبدیل شود و ساخت و ساز به شکل کنونی در آن شکل بگیرد این سگ‌ها وجود داشتند و در واقع این انسان‌ها بودند که وارد حریم زندگی آنها یعنی کوهستان شدند. ساکنان درکه باید نسبت به شرایط زندگی در یک منطقه کوهستانی آگاه باشند و درک کاملی از این موضوع داشته باشند. اما با توجه به تجربه زیسته ساکنان و گردشگران درکه درخصوص این موضوع ۲ نکته مهم مطرح است که نیاز به توجه جدی دارند. مسئله‌ اول ایجاد رعب و وحشت در ساکنان محله درکه به ویژه زنان و کودکان از تردد سگ‌های کوهستان که موجب احساس ناامنی در محله شده است. با توجه به استانداردهای جهانی درخصوص این موضوع چندین راهکار وجود دارد.

اول اینکه به هیچ عنوان داخل محله به سگ‌ها غذا داده نشود و در کوه مکان‌های مشخصی به منظور غذارسانی آنها تعبیه شود تا بتوان زیرنظر دامپزشک غذاها به صورت روزانه یا هفتگی برای سگ‌ها آماده شود. این امر باعث می‌شود سگ‌ها برای پیدا کردن غذا وارد محله نشوند. سگ‌های کوهستان باید کاملاً کنترل و محدود شوند و باید به طور دقیق شناسایی، واکسیناسیون، در صورت لزوم عقیم و به صورت دائمی ویزیت و نشانه‌دار شوند. در این صورت مردم محله وگردشگران اطمینان پیدا می‌کنند که سگ‌ها مشکلی ندارند، سالم و اهلی هستند و خطری آنها را تهدید نمی‌کند.
از طرفی برخی کوهنوردان همراه با حیوان خانگی خود که اغلب سگ‌های خانگی هستند وارد کوه درکه می‌شوند. با توجه به اینکه در آنجا سگ‌های بسیار زیادی زندگی می‌کنند باعث به وجود آمدن درگیری و نزاع می‌شود تا حدی که سگ خانگی از کنترل خارج می‌شود و به اطرافیان یا سگ‌های کوهستان پرخاش می‌کند. یکی از راهکارها برای جلوگیری از این اتفاق، این است که از ورود سگ خانگی بدون قلاده به داخل کوه جداً جلوگیری شود و سگ‌های بالای ۱۰ کیلوگرم برای ورود علاوه بر قلاده پوزه بند هم داشته باشند. این آگاهی می‌تواند با نصب تابلوهایی در محدوده کوه شکل بگیرد.

نکته‌ دیگر اطلاع‌رسانی به شهروندان دارای حیوان خانگی درخصوص جمع‌آوری مدفوع حیوان خود در سطح کوه و محله درکه است. آنها باید بدانند که مدفوع سگ کود نیست و نباید آن را در طبیعت و معابر عمومی رها کرد. درکشورهای پیشرفته صاحبان سگ باید هنگام بیرون آمدن از خانه همراه خود پلاستیکی برای جمع کردن مدفوع حیوان خود داشته باشند. در غیر این صورت جریمه نقدی می‌شوند. همه این اقدامات قطعاً از طریق فرهنگسازی و آموزش مستمر امکانپذیر خواهد شد.

کد خبر 606437 برچسب‌ها زباله حیوانات - حیات وحش همشهری محله حیوانات

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: زباله حیوانات حیات وحش همشهری محله حیوانات سگ های کوهستان غذا دادن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۲۰۲۳۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اینجا برای حیوانات پاپوش می دوزند | یکی به نعل و یکی به میخ

همشهری آنلاین- رابعه تیموری: کارش آسان نیست و تا هر چهار نعل اسب میزان شود، خوب عرقش درمی آید. اوستا علی نمی‌تواند از کارش دل بکند و عشقش این است که به سم دردناک و لنگان اسب‌های خوددار و صبور پاپوش‌های نو بپوشاند تا بتوانند راحت و راهوار جست‌وخیز کنند. او خوب می‌داند اگر اولین نعلبندی کره‌های ٣‌ساله ناشیانه و خشن انجام شود، سایه ترس از دم و دستگاه نعلبندان همیشه ته چشم‌های سیاه این حیوانات نجیب دودو خواهد زد:

بیشتر بخوانید:این مردها اسب‌های اصیل را پرورش می دهند

کف راهروی اصطبل نریان‌های خوش نژاد و گرانقیمت پر شده از خرده‌های ناخن اسب‌هایی که قبل از ونداد زیر دستش بوده‌اند. جعبه ابزارش گوشه راهرو باز است و پیش بند چرمی اش را روی سندان گذاشته است. پیشانی اش به عرق نشسته و تا عبداله، ونداد را از اصطبل بیرون بیاورد مشغول وررفتن با گوشی تلفنش می‌شود که تصویر جوکر روی قاب آن به عالم و آدم می‌خندد. خودش هم جوان خندان و پرحوصله‌ای است وحتی موقع جفتک‌پرانی و سرکشی اسب‌های چموش لبخند از صورت خسته اش جمع نمی‌شود. ونداد بدقلق نیست و از ٣‌سالگی که زین به پشتش بستند، عادت کرده که هر دو ماه یکبار سم‌های خوشتراشش را به چکش و سندان اوستای نعلبند بسپارد. اوستا علی دستی به سر و گوش ونداد می‌کشد و پیش از آن که او به هیکل خوش قواره کرند رنگش پیچ‌وتابی بدهد،‌تر و فرز یکی از پاهای او را از زمین بلند می‌کند. وقتی رِنِت کاردک مانند را روی شیارهای وسط سمش می‌کشد، گل‌ولای داخل آن فرو می‌ریزند و نعل‌های نامیزان و سابیده شده ونداد نمایان می‌شوند. کندن نعل‌های کهنه نریان جوان برای اوستا علی دشوار نیست و با چند بار بالا و پایین بردن انبر سم چین میخ‌های کج و معوج روی نعل را جدا می‌کند.

عکاس: امیر رستمی/همشهری
الاغ بلاگردان فقط ناخن چینی می‌شود

ونداد می‌داند که اوستا تا همه نعل‌های کهنه را بیرون نکشد، نعل‌های تازه را روی سم‌های او نمی‌گذارد و پاهایی را که هنوز پاپوش کهنه دارند یکی‌یکی و با احتیاط بالا می‌آورد تا اوستا برای بلند کردن پای سنگین و پرقوت او کمتر به زحمت بیفتد. گاهی که ونداد از بالا ماندن پایش کلافه می‌شود، به ناز و نوازش مهترش عبدالله دوباره آرام می‌گیرد. حالا سوهان به‌کار اوستا می‌آید و باید ناخن‌های خشک و زبر ونداد را با سوهان بسابد و هم‌اندازه کند. گاه و بی‌گاه صدای الاغ تنهایی که در اصطبل نریان‌ها بسته شده، سکوت راهرو را می‌شکند و بعضی از اسب‌ها هم به شیهه‌ای کوتاه با او هم‌صدا می‌شوند. سیستم ایمنی بدن الاغ و قاطر از سیستم ایمنی بدن اسب‌ها ضعیف‌تر است و این الاغ را در اصطبل نگهداری می‌کنند تا اگر ویروس و میکروبی بیماری‌زا در اصطبل پیدا شد، با ابتلای الاغ بلاگردان، به موقع خطر را از اسب‌های سوارکاری گرانقیمت دور کنند. سم‌های این الاغ نگون‌بخت و اسب‌هایی که برای سوارکاری استفاده نمی‌شوند، کمتر پیش می‌آید که نعل به خود ببینند و قیار کردن و مرتب کردن ناخن‌های‌شان هم توسط نعلبندی انجام می‌شود که به‌کاربلدی اوستا علی نیست، اما حکایت ونداد و دیگر سیلمی‌های پرزاد و ولد جدا است و باید نعل کردن آنها بی‌عیب و نقص انجام شود.

فوت کوزه‌گری

ونداد از نریان‌های سیلمی نورچشمی صاحبش است که باید به مدد نعل‌های فلزی اش هر روز تاخت و تازی جانانه داشته باشد تا برای تکثیر نژاد اسب عرب خوش بنیه بماند. چشم اوستا علی در تعیین شماره سم ونداد چند می‌لیمتری خطا دارد و پس‌ازآن که از میان تل نعل‌های کوچک و بزرگ داخل صندوق عقب پراید قدیمی اش چند نعل را بدون میخ زدن روی سمش امتحان می‌کند، اندازه دقیق سم دستش می‌آید. اگر دزد کوره نعلبندی اوستا علی را نبرده بود، نعل فلزی به‌سرعت داغ و با چند پتک به پای ونداد میزان می‌شد، ولی حالا فرم دادن نعل‌های سرد آسان نیست و علی آقا وقتی ضربات پتک را روی نعل آویخته به سندان فرود می‌آورد، باید همه قوت دست‌های ورزیده اش را به‌کار گیرد. حالا وقت رو کردن فوت کوزه‌گری استاد نعلبند است و نریان جوان بی‌ترس و واهمه سمش را به او می‌سپارد تا با فرو کردن میخ‌های آهنی در سم‌های او چفت و بست پاپوش‌های تازه اش را محکم کند. علی آقا درس نعلبندی نخوانده، ولی آنقدر تجربه دارد که بتواند میخ‌ها را به‌صورت اریب روی بی‌حس‌ترین لایه سم‌های ونداد بکوبد تا او دردی احساس نکند.


نعلبندان غریبه ارج و قرب دارند

وقتی همه میخ‌ها کوبیده می‌شوند، علی آقا خسته و عرق کرده قد راست می‌کند و ونداد جوان درحالی‌که با چشم‌های نجیب زیبایش قدرشناسانه تماشایش می‌کند، آسوده و با ناز و غمزه به‌دنبال عبدالله به طرف اصطبلش می‌خرامد. هنوز نفس اوستای نعلبند چاق نشده که عبدالله مهار اسب رشید دیگری را در دست گرفته و به طرف دم و دستگاه نعلبندی می‌آورد. علی آقا می‌گوید: «در بسیاری از کشورهایی که صنعت پرورش اسب ارج و قربی دارد، از سلامت نعلبندان به خوبی مراقبت می‌کنند و نعلبندان روزانه بیشتر از ٣-٤ اسب نمی‌توانند نعلبندی کنند، اما در ایران قانون و قاعده‌ای ندارد و ممکن است یک نعلبند در یک روز تمام اسب‌های یک اصطبل را قیار یا نعلبندی کند. کلنجار رفتن با اسب‌های سنگین و تنومند به کمر نعلبند آسیب زیادی می‌زند و نعلبندان خیلی زود قدرت کار کردن را از دست می‌دهند.» علی آقا چند بار تصمیم گرفته پی کار و باری اطوکشیده برود و در جایی به دور از بوی نامطبوع اصطبل‌های اسب نان و روزی اش را درآورد، ولی چندان نگذشته که دلتنگی این حیوانات نجیب او را دوباره به پای پتک و سندان نعلبندی کشانده است.


شغل: اسب سواری

علی آقا نیمی از عمر ٣٢‌ساله اش را در کنار اسب‌ها گذرانده است. او تعریف می‌کند: «از بچگی به اسب علاقه داشتم و وقتی ١۵-١٦ سالم بود به باشگاه‌های سوارکاری می‌رفتم و جست‌وخیز آنها را از دور تماشا می‌کردم. کم‌کم به‌واسطه دوستی با یکی از مهتران اسب در یکی از مراکز پرورش اسب به‌عنوان کارگر مشغول شدم و کارهایی مانند قشو و نظافت اسب‌ها را انجام می‌دادم.»
وقتی علی آقا سوارکار اسب شد و وظیفه رام کردن کره‌ها را بر عهده گرفت، به خواستگاری همسرش رفت. او تعریف می‌کند: «وقتی از شغلم پرسیدند گفتم اسب سواری می‌کنم! پدر همسرم با تعجب گفت برای اسب سواری به تو پول می‌دهند؟!» ورزیدگی قد و قامت علی آقا سبب شده موقع نعلبندی در کلنجار رفتن با اسب‌های رشید و سرکش کم‌نیاورد، ولی همین درشت و سنگین شدن هیکلش او را به تغییر شغلش وترک سوارکاری واداشته است: «وقتی وزنم بالا رفت، دیگر نمی‌توانستم کره‌ها را اسب سوارکاری کنم و به دلیل این که از دنیای اسب‌ها دور نشوم تصمیم گرفتم به نعلبندی مشغول شوم. من با شاگردی نزد یک استاد نعلبند قلق و فوت‌وفن این کار را یاد گرفتم.»


وقتی نعل اسب خوش اقبالی نمی‌آورد

یک عمر دمخور بودن با اسب‌های حساس و نازک طبع سبب شده نعلبند جوان وقت ناز و غمزه کشیدن یا چشم غره رفتن و تاب به ابرو انداختن برای اسب‌های چغر و نافرمان را خوب بشناسد.
هزینه نعلبندی به انصاف و قناعت نعلبند و دست و دلبازی مالکان مراکز پرورش اسب بستگی دارد، اما اگر علی آقای احمدی و همکارانش در نظرآباد و دیگر مراکز حاشیه تهران برای نعلبندی حدود یک و نیم میلیون تومان و برای قیار و ناخن چینی اسب حدود نیم میلیون تومان بگیرند، در تهران لااقل دو برابر این اجرت نصیب همکارانشان می‌شود. استاد نعلبند اعتقاد ندارد که آویختن نعل اسب به درودیوار برای کسی خوش اقبالی می‌آورد، ولی از سر عشق به این حیوانات باوفا توی پراید قدیمی اش که حکم دکان سیارش را دارد، انواع و اقسام نعل‌های کاربردی و زینتی یافت می‌شود.

کد خبر 848828 برچسب‌ها مشاغل خبر مهم اسب و سوار کاری حیوانات - اسب

دیگر خبرها

  • دوچرخه سواران قزوینی راهی مسابقات قهرمانی آسیا می‌شوند
  • نجات جوان کوهنورد با کمک آتش نشانی وامداد کوهستان
  • (تصاویر) وقتی حیوانات عاشق می‌شوند
  • وقتی حیوانات عاشق می‌شوند (عکس)
  • (ویدئو) رنج حیوانات خانگی و خیابانی در پی گرمای بی‌سابقه در آسیا
  • عجیب‌ترین حیوانات آمریکای جنوبی + فیلم
  • تصاویر دوست‌داشتنی از بچه‌های حیوانات که دلتان را می‌برد
  • گرمای بی‌سابقه و خونخواری حیوانات یک باغ‌وحش! + فیلم
  • غذارسانی به حیوانات محبت در حق آنها نیست
  • اینجا برای حیوانات پاپوش می دوزند | یکی به نعل و یکی به میخ